Ik vertrek naar Le Marche - Italië

Hoe we in november 2014 erop kwamen om naar Le Marche (De Marken) - Italië te vertrekken

Het begon op een avond in november 2014 we zaten aan de eettafel en vroegen ons af hoe we ons leven verder invulling wilden geven. Ons leven bestond voornamelijk uit werken en nog eens werken, we stelden ons de vraag wat zou jij nog graag willen doen? Mijn antwoord erop was dat ik graag een kameeltocht van een paar weken door de woestijn zou willen maken en nog eens keertje met mijn moeder op vakantie zou willen. Mijn partner zei dat hij 6 weken lang op een Italiaans pleintje tussen de oude Italiaanse mannetjes zou willen zitten en dat zonder telefoon. Zijn wens bleek het zaadje tot ons grote avontuur te zijn.

Op oudjaarsavond nadat wij elkaar een goed nieuwjaar gewenst hadden zei mijn partner: “En nu gaat het roer om, laten we onze wensen gaan uitvoeren”.
Na een mooi artikel over Le Marche te hebben gelezen, waar we nog nooit eerder van gehoord hadden, we dachten eerst dat het in Frankrijk lag, zijn we gaan kijken naar de mogelijkheden om daar een paar weken naar toe te gaan. Na wat georiënteerd te hebben kwam ik met het idee of het misschien niet iets was om daar een klein opknaphuisje te kopen. Wat we dan in de vakanties zouden gaan opknappen en dan natuurlijk ook van het Italiaanse leven konden gaan genieten. Goed plan en zo zijn we beiden wat gaan zoeken op internet. Toen we allebei wat leuks hadden gezien hebben we een afspraak gemaakt met de makelaar om het ook in het echt te gaan zien. Want op internet kan het allemaal wel leuk zijn maar hoe is het er in het echt. Dus zo gingen we dan in maart 2015 met de auto naar De Marken, waar we in een B&B gerund door Nederlanders logeerden. Daar aangekomen vertelden we over onze plannen, waarop deze beste man antwoordde dat zij minimaal 200 huizen hadden bekeken voordat ze hun huis hadden gevonden. Nou dat beloofde wat, maar heel eerlijk gezegd op dat moment hadden we niet de intentie om wat te kopen, we wilden ons gaan oriënteren op de mogelijkheid en de regio.

Van oriënteren tot emigreren naar Le Marche

En daar reden we dan achter de makelaar aan, enigszins wat zenuwachtig om drie huizen te gaan bekijken.
De eerste was een lief klein huisje, boven het woongedeelte en onder de oude stallen, er moest een hoop aan worden gedaan, maar het was niet onaardig en had een mooi uitzicht. Bij het tweede huis kwam de makelaar niet eens haar auto uit.
Het huis leek wel plotsklaps verlaten, alle meubels stonden er nog in en de tijd had er stilgestaan we waren ineens in de jaren ‘40 beland. Heel bijzonder vonden we het om er rond te kijken, maar nee het was niet hetgeen we voor ogen hadden. Dan op naar huis drie wat mijn voorkeur had, het huis was leuk maar het grensde aan een straat waarvan ik dacht dat ik in een achterbuurt terecht was gekomen. Het huis staat nu dan ook nog steeds te koop. Het eerst huisje bleef wel in onze gedachten en wilden het eigenlijk nog wel een keertje zien. Daarnaast wilde ik graag nog een ander huis zien, wat ik al eerder op de site van de makelaar had gezien. Het was wel wat groot en helemaal casco, maar ik had er wel een bepaald gevoel bij. Dus de volgende dag nog maar eens een tweede afspraak gemaakt voor huis nummer één en het huis wat ik graag wilde zien in Apiro. Dit keer was er een andere makelaar bij die ons goede info en tips gaf. Bij nader inzien bleek huis nummer één toch niet zo interessant. Op naar het volgende adres. De weg er naartoe langs het meer van Cingoli was al schitterend en toen we aankwamen bij het huis waren we er gelijk stil van. Het was wel wat groter dan een klein opknap vakantiehuisje, maar het huis sprak ons enorm aan ook al bestond het alleen uit muren en een dak, meer niet was er niet, geen water, elektra, afvoer etc. helemaal niets. Daar keken we doorheen, want het gaf ons ook heel veel mogelijkheden en ik zag het al helemaal voor mij om er een B&B van te maken.

Teruggekomen op ons logeeradres tolden onze hoofden en vroegen we ons af wat we er mee moesten, we kwamen tenslotte alleen om te oriënteren en niet om gelijk een huis te kopen. Na een nachtje slapen hebben we besloten toch nog een afspraak te maken. Nadat de makelaar was vertrokken waren we betoverd door het uitzicht en door de stilte die we om ons heen hoorde. Hoor je de stilte was wat mijn partner mij vroeg, ja die hoorde ik iets wat ik al lang niet meer gehoord had. We waren beiden verliefd geworden dat konden we niet ontkennen.

Het voelde als thuiskomen

De terugreis naar Nederland was verwarrend, ik had een gevoel wat ik nog nooit eerder had gehad en voelden de tranen achter mijn ogen branden, ik had heimwee, heimwee naar de plek van het huis, en naar de omgeving. Ook mijn partner had dit gevoel. Beiden hebben we heel wat van de wereld gezien, maar nog nooit eerder ergens heimwee naar gehad. We hadden dit gevoel omdat het voelde alsof we er thuiskwamen. Het blijkt dat we niet de enige zijn met dit gevoeld van thuiskomen, we hebben hier veel mensen gesproken die hetzelfde ervaren als ze hier in Le Marche komen. Het is een bijzondere regio, ik noem het wel eens een sub-wereld waar de tijd stil heeft gestaan maar dan wel met alle moderne voorzieningen.

De aankoop van het huis

Wat hebben we gedaan dacht ik toen we eenmaal weer in Nederland waren, wat halen we op ons nek. Gelukkig had een goede oude Italiaanse vriend Vincenzo uit Lucca aangegeven met ons mee te gaan als we wat hadden gevonden. Hij had immers al jarenlange ervaring opgedaan met het kopen van huizen in Italië.
Een maand later zaten we in het vliegtuig op naar Pisa om Vincenzo in Lucca op te halen. Met zijn drieën in de auto vertrokken we naar Cupramontana, wat niet ver van het huis in Apiro ligt. Bij aankomst zijn we gelijk met Vincenzo naar het huis gaan kijken en hij zag geen problemen, maar wel een hoop werk.

De volgende dag een bezoekje aan de makelaar om Vincenzo te laten uitzoeken of er geen addertjes onder het gras zaten. Wij vonden het namelijk een beetje een vreemde situatie, het huis was van de gemeente en had de makelaar gezegd dat als we een x-bedrag voor zouden bieden, wat een stuk lager was dan de vraagprijs, het huis van ons zou zijn. Die middag bij de makelaar bleken er geen obstakels te zijn en werd direct de compromisso getekend en de datum van de overdracht vastgelegd. Ja zo snel ging het. Vanaf die tijd gingen we iedere maand een weekje naar Le Marche om aan het idee te wennen.

Wonen in Le Marche - Italië

Omdat het nooit onze intentie was om in Italië te gaan wonen, had ik mij ook nog nooit in de Italiaanse taal verdiept. Nu moest ik toch echt Italiaans gaan leren en dat met mijn dyslexie zou een hele uitdaging worden. Het viel dan soms ook niet mee, met pijn in mijn buik ging ik naar lessen. Inmiddels kan ik mij redelijk goed redden in het Italiaans maar makkelijk is het niet altijd.
Om te kijken of ik er wel kon wennen bleef ik na de vakantie in augustus 2015 alleen met de honden achter in een appartementje op het mooiste plein van Cupramontana.
Want wonen in het huis wat we gekocht hadden zat er nog lang niet in. Het was best wel spannend, gelukkig kende ik al aardig wat mensen, doordat we er iedere maand een weekje kwamen. Zodra ik de kans had ging ik ook mee wandelen met de wandelclub Cupra in Caminata wat elke op zaterdag vertrekt om mooie tochten te maken in de omgeving en waar iedereen welkom is.

Het wonen in Italië beviel mij zo goed dat ik opzoek ging naar een huurhuisje. Dat vond ik in het middeleeuwse dorpje Poggio Cupro, gelegen boven/naast bar Lino. Dit barretje was gelukkig rustig met schatten van beheerders Lino en Marcella. Ondanks dat ik regelmatig alleen was, had ik nooit echt het gevoel alleen te zijn doordat de muur tussen de bar en mijn woonkamertje zo dun was leek het alsof de mensen bij mij zaten. Het huisje stelde verder niet veel voor, maar het was een prima en wilde eigenlijk niet meer terug naar Nederland. Het leven hier is een stuk rustiger, de mensen nemen nog de tijd voor elkaar, wat natuurlijk ook een nadeel heeft, je moet veel, soms heel veel wachten. Het heeft mij van een zeer ongeduldig typetje tot een geduldig mens gemaakt.

Wat slechts een oriënterend bezoekje aan Le Marche in maart 2015 zou moeten zijn, leidde tot een emigratie naar De Marken en vele jaren van verbouwen. Inmiddels zijn we er klaar voor om ook anderen van deze unieke plek te laten genieten en heet ik je van harte welkom bij Casa Vaniglia B&B om van je wel verdiende vakantie of weekendje weg te genieten.